Tuesday, July 19, 2011

Staloluokta trek part 2.

Jak będzie? Nie wiadomo. Nigdy nie wiadomo. Cały dzień śledziłam dzisiaj naszą trasę za pomocą BirdEye Imagery oraz innych (także open source'owych) map satelitarnych Padjelanta i Sarek, ale w dalszym ciągu nie wiem, jak będzie. To bardzo nieuchwytne i składa się z ulotnych wrażeń, kiedy wysiada się z autobusu Lanstraffiken Norrboten przy stacji górskiej Ritsem (a właściwie kilku baraków dla obsługi elektrowni wodnej VAttenfall oraz dwoch baraków dla turystów) i uderza myśl, że to już tutaj żegnamy cywilizację na jakieś 10 do 12 dni. Mało? Być może mało, ale wiem teraz, że te dni to calła epoka i jeśli na kimś te 10 dni nie robi wrażenia, to znaczy, że nigdy nie znajdował się w sytuacji, w której odległość mierzy się dniami drogi na piechotę. Świat pozornie jest nasycony sieciami, danymi i telekomunikacją, ale konfrontacja z prawdziwym terenem pokazuje, że mosty nie w tym miejscu, co na mapie, że inaczej topi się lodowiec i strumienie w innym miejscu (nie mówiąc już o jeziorach), że dzien wędrowki to więcej niż tona teorii itp. Cywilizacja miejska stopniowo będzie wygasać - komfortowy Sztokholm ustąpi miejsca Gaellivare z kilkoma restauracjami i jednym centrum handlowym, w którym pojecie mody w dalszym ciągu słabo jest znane, a późnije będziemy się cieszyć, jeśli znajdziemy kilka półek w schronisku z herbatnikami Digestive na sprzedaż - jeśli będzie śmieszne piwo Bla (3.5 %), to radość będzie niesłychana. Zaczyna się doroczne odosobnienie z reniferami i deszczem.

STALOLUOKTA TREK


Po dwóch zimowych i dwóch letnich wyprawach w tundrę Saamów za kręgiem polarnym, ruszamy jutro rano na trzeci letni trekking w samo serce World Heritage Area LAPONIA. Tym razem z Ritsem nad jeziorem Ahka (Ahkajavrre) przeprawimy się pod masyw Ahkka - Królowej Laponii i dalej, kierując się na południe mamy dojść do jeziora Virih (Virihjavvre), nad którym leży osada Staloluokta. Stallo to duch pustkowi tundry, który może być bardzo złośliwy, ale też czasem pomocny... Ze Staloluokty powędrujemy lekko na południowy-wschód i zbliżymy się do łańcucha górskiego Sarek, uznawanego za najpiękniejsze góry Skandynawii. Przez Sarek dotrzemy do turystycznej miejscowości Kvikkjokk i dalej już autobusem do pobliskiego i naszego ulubionego Jokkmokk. Jeżeli się wszystko uda to Jokkmokk odwiedzimy już czwarty raz!
Aparat fotograficzny, nowy obiektyw szerokokątny, nagrywarka i testowy GPS zapakowany plus notatnik... Tym razem będziemy pisali w trakcie wędrówki tekst dla krakowskiego pisma Fragile o odurzeniu - to ciekawy temat i pomysł na pisanie. Powinno się udać pokazać coś prawdziwego, bo w tundrze odurza wszystko: krajobraz, dźwięki, zapachy, miarowy marsz, cała doba światła, stare ryty i niezwykle wyrafinowane znaki i symbole.

Ania pyta mnie czy jesteśmy już podróżnikami... bo bardzo nie chcemy nimi zostać, ale rola mieszczuchów też nam niezbyt pasuje... czy jest coś pomiędzy tymi utartymi schematami i wzorcami? Tak, to my!
Bogdan K. zamówił tradycyjną czapeczkę Saamów i straszymy Go kupnem wersji z wielkim czerwonym pomponem...

Dowiedziałem się dzisiaj o interesującym działaniu bobrów w służbie ochrony siedlisk przyrodniczych! Chłop postanowił wprowadzić na miejsce pięknego lasu łęgowego (który wyciął dla dorodnych jesionów...) lasek z posadzonych modrzewi. Modrzew na siedlisku łęgu to raczej słaby pomysł, ale chłop potęgą jest i basta! A przynajmniej był... do czasu, kiedy bobry postanowiły przywrócić równowagę w środowisku i wszystkie drzewka poobgryzały parę centymetrów nad ziemią, powodując ich uschnięcie... Na miejsce modrzewi pojawią się wierzby i jesiony... powróci łęg. Bobry najwidoczniej nie boją się PSL-u i nie cackają się z chłopami jak R.U.T.A. Andrzej W. rzucił ciekawy zlepek cyrku pt. męska muzyka i chłopomanii Ruty : chłopska muzyka! Ładne?!
Co do bobrów to jedna pani chłopka (czyli kobieta jadąca na dotowanym przez nas chłopskim ubezpieczeniu) w totalnych krzakach i dwumetrowych pokrzywach pokazuje patyczkiem cieniutkie gałązki ze śladami zgryzienia i domaga się odszkodowania za szkody od bobrów... Chłopstwo do tego wszystkiego jest niezbyt zadowolone z UE i Tuska i zagłosuje na socjalistę Jarosława K. Może przywróci im upragnione dostawy obowiązkowe? Jest nadzieja...
A jutro pozostawimy Jarosława K., chłopstwo, także bobry i wymkniemy się na tereny poza zasięgiem czegokolwiek i damy się odurzyć dzikości.
Na mapce prawie nie widać Kvikkjokk, bo Bogdan K. nie zechciał zeskanować tej miejscowości... za to dostanie największy pompon z doczepioną czapką... jaki znajdziemy!

Monday, July 18, 2011

DAMO SUZUKI


Pięć pracowitych i nie całkiem lekkich dni we Wrocławiu za nami! Ekipa Industrial Art przygotowała coś - na te miałkie czasy - niezwykłego i już wiemy, że 5. edycja Energii Dźwięku zapadnie nam w pamięć na zawsze. Gość najważniejszy czyli Damo Suzuki, zjawił się ot tak! - kiedy telewizja kręciła rozmowę z nami... nakręcili więc i nasze spontaniczne powitanie. Miły i uśmiechnięty Damo po chwili zasiadł w fotelu i przysłuchiwał się naszej próbie...albo drzemał po podróży? Po godzinie wstał, wyszedł na scenę i z miejsca, bez słów i przymiarek, wywalił z siebie głos i energię o jaką trudno byłoby posądzać tego drobnego faceta. Dobrą godzinę trwała ta mocna emanacja i już wiedzieliśmy, że wszystkie nasze przymiarki diabli wzięli.
Przez trzy dni poprzedzające przyjazd Damo, prowadziliśmy wykłady i buszowaliśmy po interesujących miejscach pełnych książek i kawy, ale także odkryliśmy zupełnie perfekcyjny ogród botaniczny. Uniwersytecki ogród botaniczny, w wielu aspektach podobny do ogrodu UJ w Krakowie... bije go w kilku punktach o całą długość. Wrocław nie zasłużył na miano ESK - Wrocław jest ESK!
Trudno się pisze o ulotnych wrażeniach i naszych miejskich dryfach, ale mimo zmęczenia głośnymi nocami i skwarem, który męczył od 7. rano... spacerowaliśmy po mieście całymi godzinami. Dość ryzykowny skład w postaci Damo Suzuki / Job Karma / Igor Box czyli 1/2 Skalpela / Karpaty Magiczne okazał się być całkiem sprawnym i mocnym. Improwizacja na scenie, o ile ma być to prawdziwe granie, nigdy nie jest prosta, ale nie znam niczego innego w muzyce równie satysfakcjonującego. I nie chodzi o naiwne zadowolenie z tego, że było o.k., chodzi o dotknięcie czegoś prawdziwego i czasem bardzo chropowatego, roboczego. Nic mnie nie obchodzą dąsy znawców wszystkiego, którzy i tak nigdy nie będą nikim z nas i tyle. Każdy taki znawca zaśpiewał by lepiej niż Damo, zagrał by lepiej niż wszystkie składy jakie zna... ale jakoś się nie poskładało? Mówiąc językiem mediów: nasz koncert wzbudził silne emocje...
Damo Suzuki Network saportowały dwa inne składy z Włoch, całkiem dobre, klubowe granie, o które kiedyś było w Polsce dość trudno. Ostatni dzień Energii to dwa koncerty: R.U.T.A (o której GW w wydaniu internetowym napisała, że jest naszym nowym projektem... i z przyjemnością tę informację dementowaliśmy!) i The Magic Carpathians w składzie: Ania, Andrzej i Marek. O występie mega gwiazdy (?...?, ale dlaczego?), która nas saportowała nie będę pisał bo słyszałem niezbyt wiele, ale na tyle dużo aby tego nie robić. Publiczność była zachwycona i to jest ważne. Na naszym koncercie nikt nie podskakiwał i tylko jeden gość tańczył... ale odbiór był bardzo mocny i prawdziwy. Cieszę się, że scena w budyniowie potrafi się obejść (... tak, tak kolego, możemy obejść się bez tego...) bez cyrków męskiego grania do piwa i innych masowych jarmarków dla bojącej się samodzielnego myślenia gawiedzi. Tym bardziej jest ważne, że tego rodzaju autentyczne ujawnienie wielu różnych aspektów kultury niezależnej jakim jest Energia Dźwięku Fest. udało się znakomicie. Wrocław jest O.K. ! Już się cieszymy na listopadowy (i jubileuszowy!) Industrial Fest. Przygotujemy coś specjalnego, bo ekipa organizatorów jest specjalna i publiczność jest jedyna w swoim rodzaju. Szkoda, że w KRK wszystko idzie w inną stronę... może walec KBF nie zrówna wszystkiego i przyjdzie jeszcze nasz czas? A jeżeli zrówna... to się dopiero kiedyś "odegnie"...
Stosik sprzętu, który jutro musimy upchnąć w dwóch plecakach i "bagażu ręcznym" zaczyna nas niepokoić... i tylko jeszcze sto różnych pilnych spraw, wpłat, zapasów, map i adresów... i w tundrę!
Na wymuszonej i mało ambitnej focie z WRO: Damo Suzuki plus Igor, Marek, Ania i Andrzej.

Saturday, July 09, 2011

PROTO-ELEKTRONIKA 2


Oglądanie interesującej wystawy to jedno, a poukładanie sobie wszystkich materiałów, zachwytów, przeczuć i objawień to całkiem inna sprawa. Wszyscy coś oglądamy, słuchamy, czytamy i doświadczamy, ale nie wszyscy potrafią się z tym co ciekawe i inspirujące uporać?! Od lat zachwycamy się daleką Północą i za każdym powrotem mamy nowy segment wiedzy i doświadczenia za sobą i widzimy ile mamy jeszcze przed sobą... Czasem słyszałem, że jesteśmy "hiper-aktywni" i wydajemy zbyt dużo płyt, ale każda płyta to jest jakaś przemyślana i przepraktykowana wyprawa / spotkanie / zachwycienie / eksperyment. Po krótkiej wyprawie do Budapesztu mamy tyle materiału, że tylko systematyczna i wytrwała praca (może) pozwoli na opanowanie emocji i zbudowanie (kiedyś) konstruktywnej puenty?!
Do Budapesztu pojechaliśmy specjalnie aby zobaczyć wystawę: Generation Z - Russian Pioneers of Sound Art and Musical Technology in 1910-1930-s. Z pewną obawą podeszliśmy do drzwi OSA Archivum, które mieści się w Golderberger House w centrum miasta. Za drzwiami wpadliśmy natychmiast w ten inspirujący stan uniesienia i całkiem prostej radości. Po chwili zachwycającej wizji wstępnej, przystąpiliśmy do systematycznych badań i dokumentacji na wszelkie sposoby... A dokumentować było co: variofony, thereminovoxy i terpsiton, rytmikon, paper sound, ANS syntezator zastosowany do uzyskiwania brzmienia dla Solaris - Tarkowskiego, gitara o 23 strunach, zapis kreatywności człowieka, opis Laboratorium Słuchania/słyszenia, graficzne techniki uzyskiwania dźwiękowej ścieżki filmowej, niezwykły Salomon Nikritin, tzw. ornamental sound, android, nowe skale muzyczne itd. itd. a wszystko udokumentowane filmami, oryginalnymi konstrukcjami, reprodukcjami i fotografiami. Zobaczyć reprodukcję patentu na tereminovox to spore przeżycie i całkiem inna opowieść od tych, które krążą tu i tam... Sam się nabrałem na opowieść o ucieczce Lwa Siergiejewicza Termienia do USA... Okazuje się, że nigdzie nie uciekał, patent miał w Rosji a z USA wrócił bo był informatorem KGB. Po powrocie trafił z miejsca do łagru w tajdze... Smutne było oglądanie powtarzającego się układu dokumentów: młody naukowiec / wynalazca, interesujące wyniki badań, konstrukcja prototypu całkiem oryginalnego urządzenia, a po tym już tylko; fotografie NKWD i z łagru lub reprodukcja nakazu aresztowania, czasem wspomnienie o biciu i przesłuchaniach... Co jest nie tak z Rosjanami, że potrafią sami sobie tak szkodzić i niszczyć swoich genialnych ludzi? Sala OSA Archivum była ozdobiona stylowymi transparentami z napisami stosownymi do epoki. Kilka dużych przedsięwzięć typu: Symfonia Syren (symfonia na syreny z okrętów wojennych z partiami perkusyjnymi w postaci salw armatnich... (czy gdański pomysł na balet dźwigów stoczniowych miał coś z tego ducha...? szokujące?) lub Pacific 231 - Symphonic poem about a train...
Z tej wystawy, ale także z moich poszukiwań nowych wersji starych instrumentów (harfy wiatrowe, długie struny...itd.) wyłania się coś nowego, coś innego niż dotąd: inna estetyka, rytm, przestrzeń muzyczna. Polska odmiana tzw. "folku zakleszczonego" męczy mnie już strasznie i dobijają takie niby eksperymenty w stylu Możdżera plus kolo szeleszczący na bębnie ramowym lub chłopomaństwo w postaci zawodzenia nad niedolą szlachetnego ludu miast i wsi. Szczególnie lud wsi mnie irytuje, bo z sojuszu robotniczo-chłopskiego się sianem wykręcił, w każdym ustroju dobrze się miał i tylko tzw. panowie za mordę trzymali bo dobrze wiedzieli, że każdy chłop "dwie dusze ma". Fajne jest śpiewanie pieśni buntu uciemiężonych chłopów (walczyli ofiarnie przeciw rozpijaniu ich przez panów, obszarników i Żyda ...), ale kto zaśpiewa skargę piłowanych drewnianymi piłami tzw. panów i ich gwałconych córek? Armia Czerwona po wkroczeniu do miasta mojego dziadka dała się zapamiętać w mojej rodzinie paleniem deseczkami z parkietu w piecu (bo taka podłoga była obca ideologicznie) oraz pytaniem tzw. chłopca stajennego czy mają rozstrzelać dziadka? Gdyby ten chłopak poskarżył się na moją rodzinę, to nie wiem czy ja bym pisał te opowieści! Wystarczyło by aby zaśpiewał jakąś pieśń buntu ... Czy Krytyka Polityczna będzie pytała naszych znajomych czy powinno się nas zastrzelić? Jak rewolucja to rewolucja!?
Zawsze znajdą się jacyś kolesie, którym rozumu, wyobraźni i zdolności brakuje i kompensują to tzw. polityką. Jedni starają się coś zrozumieć, napisać, zbudować, uprawiać, doskonalić a grupa apartczyków (prawicowych, lewicowych, umiarkowanych, zielonych, czerwonych i brunatnych oraz czarnych, a jakże...) już szykuje wezwania na przesłuchanie lub system wykluczający z tzw. przestrzeni publicznej. ByliSmy dzisiaj w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Krakowie i było tam wiele dźwięków, ale poprzez wszystkie przebijał się wrzask niejakiego pana Sierakowskiego! Nawet Hitler był ciszej, a najciszej brzmiały wspomnienia Żydów... nad wszystkim unosił się falset Sierakowskiego. To po to MOCAK zbudowano?
W Budapeszcie była jeszcze jedna świetna wystawa - The Art of Light czyli wszystko by Laszlo Moholy-Nagy! Te dwie wystawy oglądane razem, jedna po drugiej uświadomiły nam, że są jakieś niezwykłe okresy w życiu kultury - lata 1920-1936, późne lata 50., lata 1967 - 1971, w Polsce lata 70. XX wieku... jakaś fala, wiatr ducha?
Na focie ritmikon z 1930 roku... wersja zapomniana i powracająca co jakiś czas w nieco uproszczonych wersjach. W wymianie zdań pod fotą variofonu na FB pojawiło się to nasze uwielbienie Zachodu: elektroniczna wersja rytmikonu lub variofonu w rękach zamaskowanych The Residens rozpala wyobraźnie, a w dłoniach konstruktorów z Rosji Radzieckiej ... śmieszy!!! A przecież nie tak przebiega granica pomiędzy ideologiami a artystami (uprawiającymi sztukę lub naukę)... są Ci co wnoszą coś pozytywnego / nowego i inni, którzy zagłuszają wszystkich swoim skrzekotem ideolo-ego.

Wednesday, July 06, 2011

Genuine Compassion

You make the path that combine emptiness and compassion grow clearer and clearer;

Lord of the teachings and beings in the snowy land of Tibet,

to You, the lotus holder Tenzin Gyatso, I pray: May All Your Wishes Be Spontaneously Fullfilled!

In the land encircled by snow mountains you are the source of all happiness and good;

All powerful Chenrezig, Tenzin Gyatso, Please remain until samsara ends.

Z okazji przypadających dzisiaj 76 urodzin Jego Świątobliwości XIV Dalajlamy, Tenzina Gyatso - wielu. wielu lat w zdrowiu i pomyślności.

Tuesday, July 05, 2011

reaktywacja

Ufff. Za mną ładnych 5 miesięcy głębokiego zanurzenia. Głównie w nie-pisanych-na-czas-i-zawsze-spóźnionych-tekstach, przygotowywanych-w-panice-zajęciach, od-kelndarzowej-i-od-zegarkowej-nerwicy (do przystanku biegnę dokładnie 2 minuty i 25 sekund w lecie oraz o 10 sekund dłużej zimą), koncertach-z-których-pamiętam-tylko-środek-lokomocji i what not. Sporo całkiem osób zna, niestety, te odmienne stany świadomości. Sięgnęłam dna w dniu, w którym ucieszyłam się, że mieszkam przy pętli, bo w ten sposób nie przegapiam przystanku, na którym mam wysiąść w drodze do domu. Jednym słowem, wszelkie możliwe stany upodlenia człowieka żyjącego w neoliberalnej cywilizacji postprzemysłowej ma za sobą, co sprawia, że jakoś trudno mi się podniecać czymkolwiek, co z daleka choćby trąci polityką. Życie jest proste; chce mi się spać, ale nie śpię, bo nie mam czasu, chce mi się jeść, ale nie jem, bo nie ma nic w lodówce (lodowka jeszcze nie nauczyła się sama wychodzić na zakupy, a przez 3 dni w tygodniu nie ma w domu tego cudowanego faceta, który ją zapełnia). Mówiłam, że WSZELKIE możliwe stany upodlenia... Ale wreszcie finał. Po tych kilku miesiącach nie jestem niestety znacząco bogatsza, ale być może odrobinę mądrzejsza (z naciskiem na "być może"). 
W każdym razie zobowiązania mniejsze i większe powoli wygasają, kilkanaście licencjatów brawurowo obronionych, wejście do budynku tylko na kartę magnetyczną i pora się przestroić. Przestrojenie zaczęliśmy od wyprawy do Budapesztu (wprost z zajęć, to wcale nie żart - po 5cio godzinnym ostatnim wykładzie i podróży taksowką do domu, pośpiesznym spakowaniu kosmetyczki, bielizny i skarpetek - "za wszystko inne zapłacisz kartą mastercard" - już siedziałam w samochodzie sunącym w kierunku na Budapeszt przez Banską Bystricę i Zvolen). O wystawach być moze napiszę gdzie indziej, a M. też na pewno napisze, bo Generation Z w OSA i wystawa Laszlo Moholy-Nagy'a w Ludwig Museum w pełni na to zasługują, ale na razie liczy się to, że dotarł zapach prawdziwych brzoskiwń i prawdziwej papryki. Nasz kosmos pełen jest rzeczy, które znikają. Znikł zapach i smak prawdziwych warzyw; nawet te na placu ledwo przypominają miejsca skąd pochodzą i już nie przechowują zapachu, jaki pamiętam z dzieciństwa. Wyglądają za to ŁADNIE - tą niezdrową urodą znaną z robionych w fotoszopie reklamówek. A więc żeby zjeść prawdziwe rośliny, trzeba udać się w podróż, albo hodować je na balkonie - tylko trochę z sentymentu, bardziej po to, żeby zachować rownowagę w swiecie, który coraz częściej wydaje się nieprawdziwy.

Saturday, July 02, 2011

PHONOSCOPY


Studiowanie fenomenu dźwięku i słyszenia postępuje w wielu kierunkach. To fascynujące kiedy się prześledzi - nawet z naszego kulturowego dystansu - jak praktyka, dociekania i technika badania dźwięku szybko się rozwija. W budyniowie jedynie przy okazji odczytywania (a dokładnie:odsłuchiwania) zapisu tzw. czarnych skrzynek z wiadomej katastrofy, pojawiło się w mediach coś na temat nowych technik słuchania i badania dźwięku. Padło także tajemnicze słowo: fonoskopia (phonoscopy) i na zawsze pozostanie w budyniowie połączone z tragicznym lotem naszych oficjeli. Poza naszą kałużą zaskorupiałego budyniu pojawiają się inne określenia, jak: acoustical holography i skróty w rodzaju NAH - near-field acoustical holography...
Ale zanim zajmiemy się (?) fonoskopią, chociaż raz przytoczę klasyczny zapis spaceru dźwiękowego (soundwalk) w wersji odwróconej, czyli słuchający trwa na jednym, przypadkowo wybranym miejscu i zapisuje dźwięki jakie słyszy. Nasłuchiwania dokonano w maju 2011 roku w miejscowości Jaworki w Małych Pieninach, pomiędzy godziną 10.20 a 10.35.
Zapis z notesu: 1- sekwencyjne świstanie ptaków w zaroślach wierzbowych nad potokiem, w tle głos zięby (trele) plus na stoku obok pracuje elektryczna piła tarczowa plus kilka razy pieje kogut i milknie / 2- słyszę dopiero po kilku minutach brzmienie płynącej wody, która rozbija się o kamienie, co tworzy zmienną kombinację szumu i chlupotu / 3- nagłe włączenie silnika traktora i szybko silnik gaśnie plus blisko głos samca zięby (trele), pojawia się wiatr i jednocześnie wzmaga się szum liści / 4- nowe włączenie silnika traktora plus na głośny dźwięk silnika nakłada się długie, wibrujące i nieomal melodyczne brzmienie piły tarczowej tnącej jakiś długi element? plus nie słyszę szumu potoku i wiatru co rejestruję gdyż widzę wodę w potoku i ruszające się gałęzie - wrażenie wyłączenia części fonii / 5- piła tarczowa milknie kończąc pracę długim glissandem i obniżeniem tonu plus silnik traktora pracuje miarowo i słyszę jasną strukturę rytmiczną plus powraca chlupot i szum wody, wiatr słabnie / 6- gaśnie silnik traktora co daje wrażenie braku, urwania rytmu i ciszy / 7- włączenie silnika traktora, dodawanie gazu i nieregularność rytmu, brzmienia plus wrażenie, że ptaki w wierzbach i zięba w pobliżu przekrzykują się w sposób irytujący / 8- najpierw słyszę, a zaraz potem widzę duży autokar wycieczkowy, który powoli jedzie w moim kierunku plus traktor i ptaki dają uczucie irytacji i zmęczenia / 9- autobus powoli wtacza się na mostek o zbyt małej nośności plus poza głuchym odgłosem silnika autobusu pojawiają się pojedyncze dźwięki - wystrzały po nadepnięciu" opon na kamienie na drodze plus "sapanie" autobusu i zgiełk ze środka plus widzę, że autobus jest pełny dzieci plus zanikający dźwięk oddalającego się autobusu i powracanie głosów ptaków i potoku / 10- silnik traktora gaśnie plus kilka prób jego włączenia i mocny dźwięk dodawania gazu plus zgiełk głosów dzieci wysiadających z autokaru na pobliskim parkingu.
To jest wierny zapis krajobrazu dźwiękowego rejonu uznawanego za nieomal naturalny, a już z pewnością sielski i nadający się do wypoczynku ze względu na ciszę... i kojące odgłosy natury.
Dariusz Brzostek, którego teksty czytam zawsze z zaciekawieniem, popełnił recenzje naszej ostatniej (ale nie ostatniej...?) regularnej płyty - Acousmatic Psychogeography , którą nagraliśmy w 2008 roku i wydaliśmy w serii World Flag Records w 2009 roku (WFR 028/2009). Darek B. - zauważając obecność Erica Arna, który reprezentuje amerykańską psychedelię z pierwszej ręki - bardzo trafnie wskazuje na to, że: "Absolutną wartością muzyki Karpat Magicznych są jednak jej odmienne źródła. The Magic Carpathians konstruują swoją procedurę twórczą na bazie głębokiego nasłuchiwania muzyki źródeł (a obecnie coraz częściej także - pozamuzycznych źródeł muzyki). I z tego powodu ich artystyczna ekspresja pozostaje całkowicie oryginalna." Jak to miło jest - chociaż raz na kilka lat - przeczytać coś w rodzimym języku, co świadczy o słuchaniu naszych nagrań ze zrozumieniem. To prawdziwe plaśnięcie w budyń!
Wczoraj oglądaliśmy koncert z okazji przewodnictwa Polski w UE i wiele można byłoby napisać o pomyłkach dziejowych typu obecność p. Rojka przy nieobecności Roberta Brylewskiego, osłabiającym pomyśle wynajęcia niejakiego Kennego G ... boże zmiłuj się nad Nim bo nie słyszy co czyni...? czy nieznośnym kabotyństwie Kapeli ZWW, które niestety wyzerowało u mnie całą sympatię, wspieranie i cierpliwość do tego narodowego neoMazowsza... Szkoda jednak czasu i słów; koncert był doskonale zrealizowany i strawny, raz chociaż tzw. zachodni wykonawcy śpiewali naszych artystów a nie odwrotnie... Kilar to kiler! i kilka innych bardzo trafionych pomysłów, a i konkluzja końcowa jest interesująca - oto objawiła się nam prawdziwa mapa wpływów, sympatii i antypatii warszawskiej wizji kultury Polski. No i o.k.! Kto by zrobił to lepiej?
Nie czekając na odpwowiedź, ruszamy za chwilę do Budapesztu na wystawę Generation Z ... o proto-industrialnych instrumentach muzycznych, które pojawiły się w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku!
Na focie reklama naleśników z syropem z kwiatów bzu czarnego... czerwcowa specjalność Cieszyna! Są naprawdę niezłe...